İçimizdeki Boşluk

    Bu aralar aklımı kurcalayan konulardan biri içimde varolan ve bir türlü dolduramadığımı düşündüğüm boşluk. Sanki kalbimin fazladan bir odacığı varmış ve içi de yoklukla doldurulmuş gibi. Ben ise istemsizce bu yoklukta bir şeyler bulmayı umuyorum. Yokluk bu noktada yoksunluğa dönüşüyor. Yoksunum ben, istediğimi elde edemiyorum, istemekten de vazgeçemiyorum, içimdeki boşluğu dolduramıyorum. Sürekli bir şeyler getiriyorum, yeni bir şeyler sunuyorum kalbime. Aslında hiçbiri beni tamamlayacak nesneler ya da eylemler değiller. Yine de kendimi bunların beni tamamlayacağına inandırmaya çalışıyorum. beynimi kandırırsam, kalbimi de kandırırım. Kalbimi kandırırsam, içimdeki boşluğu kapatabilirim. İçimdeki boşluk kapanırsa yaşamayı ve mutlu olmayı hakedebilirim. İşte asıl mesele burda yatmakta. Ben içimdeki boşluktan dolayı mutlu olmayı hak etmediğimi düşünüyorum. İşin kötü kısmı ise bu boşluğu ben yaratmadım, diğer insanlar ve bu dünya ve onun öngörülemez kaosu yarattı. Ben doldurmaya çalıştıkça boşluğu onlar engel oldular. Kızgınım. Çok kızgınım. Kırgınım da. Beni azaltmaya çalışanlara çok kırgınım. Niye bunu yaptıklarını da anlamıyorum. Bana bir ders vermeye mi çalışıyorlardı? Bir çeşit sınav mıydı? Yoksa hepsi anlamsız oluşumlar mıydı? Bilmiyordum. Ama tüm bu eksiltilme çalışmalarından öğrendiğim şey içimdeki boşluğu sağlam şeylerle doldurmam gerektiği oldu. İçimdeki boşluğu öyle sağlam bir şekilde doldurmalıydım ki kimse asla ama asla beni azaltamamalıydı. Değiştirmem gereken alışkanlıklar ve duygular var. Bu içimdeki boşlukla yaşamayamam. Ben bu kişi olamam. O yüzden kendimi bir söz verdim, son bir çaba son bir gayret. Ya bu boşluk doldurulur ya da boşluk olunur.

P.S. Bayadır şarkı paylaşmamıştım. Bu yazının şarkısı Nine Inch Nails- Hurt. Bi de Johhny Cash versiyonu var sanırım şarkının ama ben Nine Inch Nails verisyonunu daha çok seviyorum.